We hebben weer plezier met ons kind

Toen onze zoon werd geboren, wisten we al snel: hij heeft iets extra’s nodig. Hij was een huilbaby, en dat zette de toon voor de jaren die volgden. Slapen deed hij nauwelijks, overdag en ’s nachts was er weinig rust. Iedere overgang — van eten naar spelen, van thuis naar buiten — leidde tot driftbuien. We wisten niet meer hoe we hem konden bereiken, hoe we hem konden helpen.

Via het consultatiebureau kwamen we bij het jeugdteam terecht. Zij observeerden hem thuis en merkten op dat hij vaak boos en gefrustreerd was, en dat zijn ontwikkeling achterliep.  Uiteindelijk kwam het advies: laat hem observeren bij het SKC van Levvel. Dat voelde als een opluchting. Eindelijk iemand die zag wat wij al zo lang voelden: ons kind heeft meer nodig, en wij als ouders ook.

De eerste stappen bij het SKC

Toen hij bijna 3 was, kon hij starten. We moesten even wachten op een plek, maar toen die er eenmaal was, ging alles snel. Vier dagen per week mocht hij naar het SKC. Dat was intensief voor zo’n klein kind, maar zo ontzettend waardevol. Voor het eerst voelden we ons gehoord én geholpen.

Wat we heel fijn vonden, was dat zijn vaste juf niet alleen op de groep werkte, maar ook bij ons thuis kwam. In het begin was het wennen om iemand in je thuissituatie mee te laten kijken, maar het voelde al snel vertrouwd. Eindelijk konden we ons verhaal doen, zonder ons te hoeven verdedigen.

Samen doelen stellen en stappen maken

Bij het SKC werd er gekeken naar álle aspecten van zijn ontwikkeling. Er werden doelen opgesteld: van spelen met meer soorten speelgoed, tot het ontwikkelen van sociale interactie, en uiteindelijk zelfs zindelijk worden. En wat zijn we trots: al die stappen zijn gezet. We zagen ons kind groeien, tot rust komen, en langzaam ontstond er weer plezier in het contact — ook thuis. Voor het eerst konden we écht genieten van hem.

Waar we ook heel blij mee zijn: tijdens zijn tijd op het SKC is hij meer gaan praten. Toen hij kwam sprak hij eigenlijk niet, hooguit een paar woordjes, of klanken daarvan. Toen hij klaar was bij het SKC sprak hij in zinnen met meerdere woorden.

Wat wij andere ouders willen meegeven

Wat we ouders willen meegeven? Blijf trouw aan je gevoel. Als jij denkt dat je kind meer nodig heeft, blijf dat dan benoemen. Bij Levvel werd er naar ons geluisterd, maar we zijn ook vanaf het begin heel duidelijk geweest in wat wij zagen en wilden. Die open communicatie heeft ervoor gezorgd dat we samen met het SKC konden kijken wat écht nodig was.

Een nieuwe fase, met vertrouwen

Onze zoon zit nu op een school voor speciaal onderwijs waar hij op zijn plek is. Hij mist het SKC nog steeds, noemt regelmatig zijn juffen bij naam en vraagt waarom we “de verkeerde kant op rijden” als we naar school gaan. Dat zegt eigenlijk alles.

Wat we van Levvel en het SKC hebben geleerd? Dat goede hulp je gezin kan veranderen. Van overleven naar leven en zelfs genieten.